Heb je ook boter?

Terwijl Arjan en ik onderweg zijn naar het vliegveld om daar mijn ouders, zusje en haar vriend op te halen, vraag ik me ineens af of zij dezelfde cultuurshock zullen ervaren als ik toen ik voor het eerst in China kwam. Opeens snap ik niet zo goed meer waar de shock bij mij door kwam. Ook weet ik ineens niet meer zeker of de cultuurshock bij mij niet vooral is gekomen doordat ik hier (ver weg van iedereen) op woonreis ben en niet zo zeer omdat het land zo anders is dan Nederland. Hoe langer ik erover nadenk hoe minder ik begin te snappen van de moeilijkheden die ik ervaar bij het "inburgeren" in China. Net als in Nederland wonen we gewoon in een huis (nou ja appartement dan en op de 14e verdieping), rijden er gewoon auto’s en zijn er net als in Nederland veel mensen (oké, misschien iets meer Chinezen, of eigenlijk alleen maar, maar het gaat om het idee toch?).

Na mijn familie opgehaald te hebben (:)) in Hong Kong komen we na een taxi rit aan bij de grens met China. Zodra we het immigratie gebouw binnen valt mijn familie van de ene verbazing in de andere. Mijn twijfel blijkt onterecht. Vanaf de eerste minuut in China kijken ze hun ogen uit (en reken maar dat er werd teruggekeken) bij het zien van het Chinese leven. Deze verwondering blijft en als mijn moeder de eerste ochtend vraagt om boter voor op haar (met moeite verkregen bruine) brood weet ik dat China echt anders is. Misschien ben ik toch al meer ingeburgerd dan ik dacht.