Namencrisis

Sinds ik op woonreis in Shenzhen ben, verbaas ik me regelmatig over de namen van de Chinezen. In plaats van Chinese namen gebruiken de meeste mensen hier namelijk een Engelse naam. De meeste Chinezen nemen een Engelse naam aan op het moment dat zij voor het eerst kennismaken met een buitenlander. Op die manier kunnen ze zich in ieder geval voorstellen in het Engels. Jammer is wel dat ze in tegenstelling tot wat hun naam doet vermoeden, niet tot nauwelijks Engels spreken. Maar ja, je moet ergens beginnen uiteraard.

In de Engelse namen van Chinezen heb ik tot nu toe drie groepen ontdekt. De eerste groep geeft zichzelf een niet super originele naam. Zo heten de meeste mannen hier Richard, Kevin of Jason en de meeste vrouwen noemen zichzelf hier Joyce, Susan of Lucy. Zij kijken puur naar het praktische aspect van de naamsverandering en niet per se naar de uitstraling van de naam (voor zover een naam kan uitstralen, maar je snapt wat ik bedoel).

De tweede groep mensen geeft zichzelf een naam die ze vooral zelf heel mooi vinden. Zo heet onze Chinees docent bijvoorbeeld Ocean, ontmoette ik laatst een Crystal en maakte ik onlangs kennis met zakenpartner Curry Pan. Omdat ik Curry Pan al helemaal geen gangbare naam vond vroeg ik hem naar het verhaal achter zijn naam. Hij vertelde mij dat dit al zijn tweede Engelse naam was. In eerste instantie was hij fan van de basketballer Howard Twhite dus noemde hij zichzelf Howard Pan. Deze man werd echter een tikkeltje te arrogant en dus veranderde hij zijn naam opnieuw en vernoemde zichzelf naar basketballer: Stefan Curry. Vandaar dat hij nu als Curry Pan door het leven gaat (het is maar wat je smaak is).

De derde groep Chinezen in Shenzhen laat het kiezen van de naam over aan de buitenlandse zakenpartners. Omdat ik het altijd leuke verhalen vind om te horen hoe Chinezen aan hun Engelse naam komen en ik anders weinig gespreksstof heb, stelde ik deze vraag tijdens één van de zakenetentjes. Blijkbaar waren drie van de aanwezigen nog niet vaak in aanraking gekomen met buitenlanders en droegen daardoor nog hun Chinese naam. Zij vonden dit de uitgelezen kans om daar verandering in aan te brengen. Aangezien ik het onderwerp had aangesneden moest ik ze maar direct van een Engelse naam voorzien. Waar toekomstige ouders normaal negen maanden krijgen om een naam te bedenken, kreeg ik deze tijd niet. Zo komt het dat drie Chinezen nu met de namen David, Emma en Ann door het leven gaan. Met deze namen stellen ze zich niet alleen voor aan de buitenlanders maar ook aan Chinezen. Ik hoop dat ze hun namen leuk vinden, in ieder geval zullen ze me nu niet snel vergeten.



ps. ik vind de reacties die jullie onder mijn blog plaatsen heel leuk om te lezen!