In China wonen?! Dat doen we wel ff

Het is inmiddels alweer heel wat maanden geleden dat ik mijn eerste blog schreef over onze woonreis in China. Ik wilde graag op avontuur en was benieuwd naar het leven in een ander deel van de wereld waar de dingen die ik zo gewoon vind, ze eigenlijk niet zijn. Dat doel is (zoals je waarschijnlijk niet zal verbazen) ruimschoots bereikt. Nog nooit heb ik zoveel “huh momenten” gehad als in deze maanden. Voor jullie even een aantal voorbeelden hiervan:
- De truitjes met Chinglishe teksten (combinatie van Chinees en Engels, net niet helemaal goed vertaald)
- De kinderen in broekjes zonder kruis die overal, maar met voorkeur in het plantsoen of de goot, hun behoefte doen
- De zogenaamde “bomscooters” die met zoveel gasflessen rondrijden dat je hoopt dat ze nergens tegenaan rijden
- De rijstijl …….(geen uitleg vereist)
- Het opnieuw moeten schoonmaken van je eetgerei in een restaurant, terwijl dit er al schoongemaakt uit ziet
- De rijdende piepschuimkarren met piepschuimstapels tot wel 5m hoog opgestapeld
- Internetsnelheid van 0,1 kb/s (geen grap)
- Hoe luider je eet, hoe meer je laat blijken dat het eten je smaakt
- Het geen hand willen geven aan vrouwen (hier een kleine rectificatie van een eerder geplaatste blog; ze geven mij dus geen hand omdat Arjan ernaast staat uit respect voor mij…. zeggen ze. Een single vrouw geven ze blijkbaar maar al te graag een hand)
- Het net iets te veel gebruik van lampjes en geluiden overal waar je komt
- Het stiekem foto’s maken en filmen van … ons en waarschijnlijk vele andere buitenlanders
- Super goedkope maar superfijne voetmassages
- Elke avond uit eten gaan voor omgerekend €3,- per persoon
- De namen van de Chinezen zoals al eerder vermeld in een andere blog met als mooiste naam toch wel KFC (ik ben er nog steeds niet uit of hij weet dat de KFC een fastfoodketen is)
Mijn meest recente en raarste “huh moment” was overigens vorige week. Door wat lichamelijke ongemakken besloot ik op de valreep nog een klein avontuur vast te plakken aan onze woonreis in China. Ik moest naar het ziekenhuis en dat ging zoals te verwachten, iets anders dan gewend. Allereerst waren in het ziekenhuis Chinezen (dus echt heel veel). Deze Chinezen leken allemaal te weten waar ze naar toe moesten, zo ook onze Chinese vriend die mij graag wilde bijstaan in dit avontuur. Hij regelde de benodigde papieren, betaalde vooraf mijn behandeling (ik snap nog steeds niet hoe dat kan zonder arts gezien te hebben) en leidde me naar de juiste verdieping met een arts waar ik terecht kon (dat wil zeggen de rij voor de arts waar ik terecht kon). Wachten is uiteraard niets nieuws in een ziekenhuis dus rustig wachtte ik mijn beurt af. Eenmaal aan de beurt stond ik in de behandelkamer met ongeveer 30 Chinezen om me heen. Ik hoopte op enige vorm van privacy, maar helaas. Alle Chinezen (hoe ziek ze ook waren) hoorden maar al te graag wat mijn lichamelijke ongemakken waren die via mijn Chinese vriend (die zich wel enigszins ongemakkelijk voelde) vertaald werden. Ook een foto op zo’n moment moet uiteraard kunnen. Afijn toen eenmaal alle klachten op tafel lagen kon ik mijn weg door het ziekenhuis vervolgen. Als “buitenlander” kreeg ik overal voorrang en had binnen no time alle onderzoeken erop zitten. ’s Middags kon ik direct terugkomen voor de uitslag. Uit de onderzoeken was het een en ander naar voren gekomen wat de arts met een grote lach op zijn gezicht vertelde. Met een kuur van 18 pillen per dag en de We-chat (op zijn verzoek) van de arts op zak kon ik daarna het ziekenhuis weer verlaten. Inmiddels voel ik me weer (bijna) helemaal goed dus geen zorgen.
Ik ga de “huh momenten” en China zeker missen maar ben eerlijk gezegd blij dat ik vanaf morgenavond weer in mijn eigen Nederland kan zijn. Huh?! Ja echt, tot morgen!